Safran Foer wijst daarbij nergens op grote, definitieve oplossingen voor dit traumatische leed, tenzij het leven zelf en vooral de nabijheid, nabijheid van geliefden, het samen delen van vreugde en verdriet, gemis en verlangen. Persoonlijk vond ik die delen van het boek veel interessanter, ze maakten veel tastbaarder hoe grote, “historische” gebeurtenissen ( Nine-eleven, Dresden, Hiroshima) een diepe, traumatische uitwerking hebben op concrete, “kleine” mensen, die heel dikwijls al in een heel complexe existentiële situatie zitten. De bijkomende vertelstemmen van de oma en de grootvader zijn misschien even problematisch (en getuigend van soms erg surreëel menselijk gedrag) maar zij trekken Oskar’s verhaal van gemis, woede en onmacht ineens naar een veel diepere laag. Dit geeft op zich al aan dat Safran Foer eer betuigt aan hoe mensen omgaan met een bijzonder ingrijpende, we zouden nu zeggen, disruptieve gebeurtenis.Over de belangrijkste vertelstem, de 9-jarige Oskar Schell, is al heel wat geschreven, - zowel positief als negatief -, en ook voor mij heeft dit eigenwijze, overslimme, en sociaal gehandicapte jongetje zowel een afstotelijk als een aantrekkelijk kantje. Dit boek verdient alleszins de prijs van de originaliteit: het verwerkt het grote trauma van Nine-eleven op een heel eigen manier, met originele verhalen vanuit diverse invalshoeken, met zwart-wit-illustraties en met typografische truukjes (zoals blanco pagina’s, almaar dichter op elkaar gedrukte letters enz.).
0 Comments
Leave a Reply. |